شرط صفت درحقوق ایران و مقایسه آن با حقوق مصر

شرط صفت در ضمن عقد درج می گردد و به موجب آن، متعاقدین یا یکی از آنها کیفیت یا کمیت موجودی را در موضوعات معامله له یا علیه یکدیگر شرط می کنند.این شرط وابستگی خاصی به مورد معامله دارد، بنابراین ماهیتش جدا از موضوع معامله نیست. در شرط صفت طرفین معامله یا یکی از آنها صفت یا صفاتی را در موضوع معامله خواستار می باشندکه وجود صفت موجودی است که در حین معامله مورد شرط قرار می گیرد و حتی ممکن است انگیزه معامله نیز همین وصف بوده باشد، ولی دارای آنچنان نقشی نیست که گفته شود ستون تراضی و رکن مطلوب می باشد.لذا فقدان آن به اصل تراضی صدمه نمی زندو عقد را باطل نمی کند، ولی عدم آن برای مشروط له از همان ابتدا حق فسخ معامله را به وجود می آورد. از حیث بررسی تطبیقی، قانون مدنی مصرتقسیم بندی که قانون مدنی ایران از شروط ارائه نموده است را مطرح نکرده و در بعضی مواد به بیان حالات و اوصاف مبیع پرداخته است. در حقوق این کشور حالت نقصان(کسری) و زیاده در مبیع مطرح و احکام و آثار آن بیان شده است.بنابراین ازآنجا که بیشتر متون مورد استفاده فقهی می باشد،سعی شده است که در حد امکان وبا بهره گیری ازآن متون به تجزیه و تحلیل موضوع پرداخته و سپس در میان آن تحلیلها به بررسی متون قانونی جاری و واقعیتها و حقایق موجود بپردازیم